آنچه قرار دادن چیزهای بزرگ در حالتهای کوانتومی می تواند در مورد واقعیت به ما بگوید

توسط فیلیپ بول

به نظر نمی رسد که یک “سیب” هرگز در این همه مکان در یک مکان باشد. این گزاره به سختی تعجب آور به نظر می رسد – تا زمانی که شروع به فرو رفتن در اعماق عجایب کوانتومی کنید و متوجه شوید که هیچ دلیل ذاتی وجود ندارد.

نظریه دکوراسیون نشان می دهد که دلیل ناپدید شدن کوانتومی این است که هرچه ذرات بیشتری در یک جسم وجود داشته باشد ، حفظ خواص کوانتومی مانند برهم نهادن مکانها در اثر تعامل با محیط دشوارتر است (به “چرا چیزهای بزرگ کوانتومی نیستند ؟؟ ”). با این حال ، از لحاظ تئوری ، اگر بتوان این فعل و انفعالات را با جداسازی سیستم کوانتومی محدود کرد ، هیچ محدودیتی برای اندازه ای که یک جسم می تواند برای نمایش چنین رفتار کوانتومی ادامه دهد وجود ندارد.

آیا می تواند واقعیت داشته باشد؟ با تنظیمات مناسب ، آیا می توانیم یک جفت Braeburns را از نظر کمی به هم بزنیم تا تشخیص ندهیم کدام یک بالغ است تا زمانی که یکی را گاز نگیریم؟ در سالهای اخیر ، آنتون زیلینگر و مارکوس آرنت در دانشگاه وین در اتریش و همکارانشان ، در میان دیگران ، تمام تلاش خود را برای یافتن این امر با تلاش برای به دست آوردن اجسام با ابعاد فزاینده کوانتومی انجام داده اند-و بنابراین شاید آنها را پیدا کنید. خارج از جایی که متوقف شده اند

در دهه 1990 ، جدیدترین آزمایش آنها پرتوهای ذرات بزرگ به طول کامل یک نانومتر بود که آنقدر بزرگ بودند که در میکروسکوپ الکترونی قابل مشاهده بودند. بعداً ، آرندت و همکارانش حتی بزرگتر شدند و گزارش کردند که مولکول های کربن همپوشانی دارند و هر کدام حاوی 430 اتم هستند. قطر آن 6 نانومتر بود ، یعنی اندازه پروتئین های کوچک. آنها در حال حاضر به سطح 2000 ذره اتم رسیده اند که آرنت می گوید “هنوز از نظر مکانیکی کوانتومی کاملاً رفتار می کند”. محققان دیگر در حال آماده سازی …